Allergisch aan Incompetentie

Jean-Therèse Destecker hield een grote barbeque. Nu zijn partij, Trein Destecker, bijzonder goed draaide veroorloofde hij zich 's zomers een driewekelijkse barbeque. Niets groots, familie en intimi. Dat zijn partij goed draaide plezierde hem zeer, en had bovendien de wijd verspreide slogan "De partij loopt als een Trein" geïnspireerd. Een vondst van Jochen Sirkels, communicatiespecialist van Trein Destecker.
De varkenslapjes op de barbeque gaven een doordringend zoutige geur af. Jean-Therèse liet zich graag afdrijven in politiek-filosofische contemplaties tijdens het barbeque'en. Voedsel was de basis van het leven. En politiek was slechts de autoweg die het leven de vrijheid moest geven om te rijden waar het zelf heen wou rijden, toch? Beelden van pezige Neanderthalers, vrijpostig schransend en drinkend rond een hoog kampvuur, dreven plots zijn bewustzijn binnen. Hoe mooi moet het leven niet geweest zijn, voor er overheden waren! De Neanderthalers namen wat ze behoefden, zonder dat een ambtenaar met ingevallen wangen hen met opgestoken vinger kwam vertellen dat ze deze of gene mammoet niet mochten mollen.
Ah, hoe zou Jean-Therèse geschitterd hebben temidden dat soort lieden. Zijn Neanderthalerkompanen zouden opgemerkt hebben wat het bekakte Vlaamse politieke establishment nog niet zou herkennen al lag het vlak onder hun neus met een beschrijvende pancarte eronder: zijn enorme hart. Zijn vechtlust, zijn loyaliteit aan hetgeen hem dierbaar was en zijn schier primitief oprechte emotionaliteit zouden hem wis en zeker de steun, toeverlaat en eeuwige leider van een stam in de prehistorische Vogezen gemaakt hebben. Misschien moest hij Edelbrand Couckaert, het ideologisch genie van Trein Destecker, maar eens vragen of hij niets kon uitwerken rond de levenspracht van de oermaatschappij. Doorvoelde ideeën krijgen, daar was Jean-Therèse goed in, maar ze uitwerken, dat was niet zijn sterkste punt - waardoor hij dat soort zaken steeds aan Edelbrand liet. Je eigen zwakke punten erkennen, dat was één van Jean-Therèses stokpaardjes. Zelf had hij er intussen drie erkend.
Desteckers jongste zoontje doorbrak zijn overpeinzingen: "Papa, op de speelplaats heeft Pieter gezegd dat zijn papa zei dat Stella Urbrouck een incompetent, politiek onbenullig mens is. Is dat waar?" Jean-Therèse reageerde hierop met een klinkende oorvijg, maar ook met een passende riposte: "Welnee, jongen. Stella is een politica die wat ze mist aan ideologisch doorzicht ruimschoots goedmaakt in ongerichte agressiviteit. Dat maakt haar waarschijnlijk nog de competentste aller politica's." Jean-Therèse geloofde niet in bestraffing zonder een degelijke inhoudelijke bijsluiter.
De varkenslapjes waren ondertussen behoorlijk gaar. Jean-Therèse stapelde ze losjes op een grote kristallen schotel, en verdeelde ze onder zijn familieleden.
"Voor mij geen varkenslapje, pa." Sofie, dochter Destecker, kneep haar neus dicht en huiverde zachtjes.
Jean-Therèse voelde meteen de minachting van zijn dochter voor de betere vleesproducten aan: "Jij hooghartige veganistische teef," beet hij.
"Maar pa, je weet toch dat ik allergisch..."
"Dat je levenskeuzes maakt, dat kan ik alleen maar toejuichen. Ik ben het zelf geweest, die je de kunst van het kiezen en trouw aanhangen van weldoordachte ideologische richtingen heeft aangeleerd. Maar wat je nu tentoonspreidt, is pure arrogantie. Een trap in de ballen van elke hardwerkende Vlaamse varkensboer. En dat kan ik niet pikken. Dus zal je dat lapje opeten, tot de laatste pees!"
"Maar pa..."
"Eet, verdomme!"
Uitgestrekt tussen angst en schroom plantte Sofie haar vork in het lapje, sneed er een stukje af en begon te eten. Een ideaal moment, vond Jack, Jean-Therèse's oudste zoon, om zijn punt te maken: "Het is toch weer typisch, Sofie, dat net jij zo'n houding moet aannemen. Waarom kan je geen positieve, opbouwende levenskeuzes maken? Waarom moeten jouw keuzes telkens opnieuw van een dergelijke destructieve aard zijn?"
"Sterk punt, Jack." Vanbinnen gloeide Jean-Therèse. Zijn oudste zoon had alle kwaliteiten die een zoon vandoen had om zijn vader op te volgen. De sierlijkheid en perfecte timing waarmee hij zijn zus in de nek gevallen was én een mes in de rug gedraaid had op haar zwakste moment, dat was pure kunst. Over een jaar of tien zou Jean-Therèse dan ook de leiding van de partij overdragen aan Jack. Dat zou gepaard gaan met een prachtige ceremonie. Jean-Therèse herschikte onwillekeurig de plooien van zijn barbequeschort. Sofie's hoofd kleurde een tintje roder, en ze hapte af en toe naar adem.
"Feitelijk, pa, ben ik van mening dat Sofie dergelijke keuzes misschien beter buiten de beschermende boezem van onze familie zou moeten maken. Ik vind echt niet dat zij het nog verdient een Destecker te zijn."
"Ach, dat weet ik niet helemaal, jongen. En daarenboven, de overheid ontneemt mij de vrijheid om mijn familienaam toe te kennen aan wie het mij goeddunkt. Een trieste zaak, maar ook een werkelijkheid waarbij ik me zal moeten neerleggen zolang de bestaande elite aan de macht is."
Sofie hoestte tweemaal lang en nadrukkelijk, en zeeg toen neer. Haar voorhoofd belandde in een poeltje appelmoes. Jean-Therèse keek licht vertederd neer op zijn bewusteloze dochter. Sofie was anders dan Jack - minder daadkrachtig, maar ze had wel de emotionele volwassenheid om de gevolgen van haar daden te aanvaarden. En dat was ook al heel wat. Jenny, Jean-Therèses vrouw, richtte zich langzaam op, wandelde richting keuken en belde een ambulance. Alles wat die middag in de tuin van de Desteckers gebeurd was, was een weergaloze reflectie van de opperste natuurlijke vrijheid, besefte Jean-Therèse.
Het kon gewoonweg niet beter worden.